Widoczek (odcinek któryśtam - w każdym razie ostatni)

Nie mam nabożeństwa do wykańczania robótek. Może dlatego, że wyszywanie można przerwać i wrócić do niego z doskoku, natomiast przy wykańczaniu trzeba rozłożyć się w domu z całym majdanem na jakiś czas. U mnie jest to na razie niemożliwe. To znaczy jest to możliwe, ale miałabym przynajmniej jednego pomocnika-przeszkadzacza plus jednego narzekacza-pytacza "Czy nie masz nic innego do roboty?". Wiadomo, że w domu zawsze coś jest do zrobienia, ale ja się pytam: czy nie można od czasu do czasu nieco później wyładować zmywarkę, załadować pranie do pralki, wyprasować 375 par spodni i 589 koszul?!

Minęło sporo czasu zanim zawitałam w progi Castoramy celem zamówienia ramy, zanim ją odebrałam, oprawiłam obrazek, przyczepiłam haczyk i doczekałam się, aż Pan Mąż znajdzie chwilę na umieszczenie obrazka na ścianie. Wszystko to było mocno rozłożone w czasie, ale nareszcie zakończyło się i teraz za każdym razem przechodząc przez przedpokój z zadowoleniem i - co tu dużo gadać - z satysfakcją przyglądam się obrazkowi:

Jak zwykle nie widać na zdjęciu, że obrazek jest w ciemnozielonej ramie i wisi na konkretnie zielonej ścianie i wszystko ładnie się komponuje. Widać za to, że mam słabość do czarnego metalu :-D Jeśli ktoś ma ochotę obejrzeć, jak przebiegały prace nad widoczkiem to zapraszam tutaj.

--------------------------------------------------

Ponieważ Haniowa jest w trakcie wylęgania się zębów (z tego co wymacałam, wynika mi, że chyba wszystkie jednocześnie idą, a z pewnością sześć) i jeszcze spotkał katar Haniarzynę, to troszkę do tyłu chodzę. A ponieważ przydałoby się również zdziebełko przygotować na Święta, dlatego pozwolę sobie już teraz złożyć Wam najlepsze życzenia. I do zobaczenia po Świętach :-)