Haft podławkowy (1)

Długo odwlekałam ten moment, ale kiedyś musiało to nastąpić. Wysłali mnie na szkolenie BHP :-( Nie byłoby w tym nic strasznego, gdyby ono nie trwało trzy dni po pięć godzin. Nie muszę chyba dodawać, że 15-godzinne szkolenie streściłabym w najwyżej 30-minutowej wypowiedzi.

Prewencja - rzecz ważna, toteż pogratulować sobie mogę przytomności umysłu, dzięki której niewątpliwie zapobiegłam dramatycznym zajściom spowodowanym niekontrolowanym opadaniem górnych powiek. Wychodząc z założenia, że nieznaczne machanie ręką nie zmniejsza mojej percepcji, przygotowałam sobie robótkę. Robótka ta niewątpliwie utrzymała mnie przy życiu i spowodowała znaczny wzrost przyswojonej wiedzy.

Obciążając kręgosłup w 140% (pozycja siedząca), a czasami nawet w 190% (pozycja siedząca zgarbiona) - ale jestem wyedukowana! - po dwóch dniach powstało takie coś:Na koniec kilka sprawdzonych rad dla zdesperowanych maniaków:

1. wzór powinien być nieduży - im mniejszy rozmiar, tym mniejsze prawdopodobieństwo wpadki,
2. najlepiej sprawdza się wzór jednokolorowy - im mniej nici, tym ryzyko wpadki mniejsze,
3. zaleca się używanie jasnego materiału - pod ławką jest dość ciemno (zwłaszcza jak światło przygaszą, bo slajdy puszczają) i dziurki w aidzie ciężko dojrzeć szczególnie w ciemnym materiale,
4. nici powinny być w kontrastującym w stosunku do materiału kolorze - powód: patrz pkt.3,
5. po dwóch dniach szkolenia stwierdzam, że najlepsza jest aida 14-stka (medalion wyszywałam na 18-stce i momentami miałam ochotę podnieść robótkę bliżej oczu),
6. pomocna jest papierowa teczka - trzymana pod ławką stanowi dobrą podkładkę i jednocześnie zabezpiecza przed ciekawskim wzrokiem równie znudzonych sąsiadów, no i w razie potrzeby szybko można zamknąć,
7. najlepiej usiąść możliwie daleko od prelegenta i innych towarzyszy niedoli (to chyba oczywiste), ale nie za wysoko, bo mogą usiłować zgonić niżej żartobliwym "Ja nie gryzę".