Słowo się rzekło - kobyłka u płota, zatem Pani Matka namierzyła pobliskie kluby fitness i metodą "to mi chyba pasuje" wybrała się na pierwsze zajęcia o wiele obiecującej nazwie shape. Choć w klubowej szatni panowała atmosfera sprzyjająca raczej patrzeniu w swoje własne buty, Pani Matka postanowiła rozpocząć rozmowę celem poznania zwyczajów panujących w owym przybytku. Na swoją ofiarę wyznaczyła panią o figurze dziewczątka i twarzy steranej życiem (czytaj: spalonej w solarium) kobiety. Pani okazała się być bardzo miłą osobą i chętnie wprowadziła Panią Matkę w szczegóły klubowego życia (widać szatniowe milczenie też jej za bardzo nie leżało).
Na sali treningowej panowała podobna atmosfera jak w szatni, z tym że każdy zawodnik miał więcej miejsca na zaprezentowanie swojej melancholii i ogólnie pojętej pogardy dla spraw przyziemnych. Tuż przed 18-tą do sali wkroczył dziarski młodzieniec w dresiku a'la trener kadry sportowej z późnych lat 70-tych. Mając na uwadze swój niewielki staż, Pani Matka strategicznie ulokowała się na tyłach sali, gdzie miała dobry widok na potencjalne "wycinaczki", na których mogła się w razie potrzeby wzorować. Z niesmakiem skonstatowała, że 90% zebranego towarzystwa to dziuńki około 20-letnie tak chude, że elastyczne rajtki za chwilę z nich spadną: "Po co to-to przychodzi tutaj?! Schudnąć?!"
Młodzieniec nastawił skoczną muzykę i zaordynował energiczne podskoki. "Spalona chyba jest mocno znudzona, bo z taką nonszalancją ćwiczy" - zauważyła Pani Matka obserwując kątem oka niechętne podrygi nowej znajomej - "Jak taka z niej jest stała bywalczyni, to pewnie zna już wszystko na pamięć i rzeczywiście może być znudzona". Po 15 nader żwawych minutach zasapana i zlana potem Pani Matka stwierdziła, że gorzej już chyba nie będzie. W końcu nie da się tak prygać przez całą godzinę. O jakże myliła się! Okazało się bowiem, że to była zaledwie rozgrzewka, po której młody poganiacz rzucił hasło: "Bierzemy po dwa niebieskie ciężarki". Pani Matka, która chronicznie wręcz nie cierpi tłoku, zaczęła się martwić, że ciężarki w zalecanej barwie znikną, nim ona do niech dotrze. Jakież było jej zdumienie, kiedy okazało się, że zniknęły wszystkie ciężarki w kolorach żółtym, różowym i zielonym. Niebieskie nie cieszyły się powodzeniem, a przyczynę Pani Matka poczuła, gdy podczas ćwiczeń ręce zaczęły jej więdnąć niczym kwiaty podlane dwa tygodnie temu. Podczas kolejnej fali bólu w rękach szarpanych pięciokilowymi odważnikami następna myśl przemknęła: "Po kiego grzyba te chudzielce przychodzą na ten fitness?! Bo chyba jednak nie poćwiczyć, skoro tak skrzętnie omijają hantle cięższe niż pół kilo?!"
Cudem chyba Pani Matka dotrwała do końca zajęć. Pozbierawszy się z podłogi i odczekawszy szatniany harmider (wszystkim strasznie zaczęło się spieszyć) zaczęła powoli doprowadzać się do stanu używalności.
- I jak? Podobało się Pani? - zagadnęło dziewczę-nie dziewczę.
- Podobało mi się. - odrzekła zgodnie z prawdą Pani Matka mając świadomość, że jej karmazynowe oblicze może temu przeczyć.
- Dobrze, że pani na początek nie poszła do Sławka, bo ten to dopiero daje wycisk. U Rafała - jak na początek - jest w sam raz. Ja to nawet się nie spociłam.
"No proszę. Opierniczała się przez całe zajęcia, to i jak miała się spocić?" - ale tego Pani Matka na głos już nie powiedziała.
i z włoskim napisem świątecznym
powędrował do przemiłej Grażynki, którą miałam szczęście poznać przy okazji szkolenia w Zakopanem (Tak, tak! Pani Matka urwała się z domu!). Choć prezent był drobny, to nie wypadało go wręczyć gołego. Zatem na cito powstało pudełeczko w brązach i oliwkach z embossowanymi na gorąco złotymi śnieżynkami.
Do pokazania mam jeszcze dwie bombki, ale muszę dotrzeć do ich nowych domów celem zrobienia im zdjęć.
choć i cherubinowy nie jest pozbawiony uroku.
Pięknie dziękuję za przemiłe komentarze :-)
Patrząc na tytuł łatwo domyśleć się, że nie są to ostatnie bombki :-)
Pod względem kolorystycznym jest to absolutna twórczość własna. Twórczość owa była wprawdzie wymuszona (przy schemacie podane były tylko nazwy kolorów), niemniej jednak z efektu jestem całkiem zadowolona.
Gwoli ścisłości: idealna to ona nie jest. Pierwsza panienka nie przylega dokładnie do akrylowej powierzchni (zostało kilka pęcherzyków powietrza), bowiem na pierwszych warsztatach mix-mediowych okazało się, że skóra bardzo dobrze przyjmuje owe media, zaś na ostatnich, że klej decoupage'owy bardzo ładnie te media z rąk usuwa, skutkiem czego panienka ma lekko zafarbowaną spódnicę. Druga tancereczka lekko zdecentrowała się, bowiem nauczona doświadczeniem zdobytym przy pierwszej, nie próbowałam tej drugiej przesuwać pomarańczowymi paluchami.
Ździebełko zdążyłam popracować nad nim w domku, zanim zrobiłam powyższe zdjęcie. Co prawda włożona praca sprowadziła się do ściągnięcia papieru samoprzylepnego naklejonego przed malowaniem, ale znacząco wpłynęło to na wygląd świecznika. Potem jeszcze troszkę posiedziałam (choć bardziej odpowiednim byłoby stwierdzenie, że postałam), przychlastałam do słoika jeszcze trochę różnych śmieci i stwierdziłam, że wystarczy.
Nawet udało nam się wsadzić do niego zapaloną świeczkę typu tea-light :-) No a na końcu w ciemnościach zbiorowo zapatrzyliśmy się na świecznik. Ładnie wyglądał :-)
Edit: Zapomniałam dodać, że świecznik powstawał na warsztatach "Świąteczny altered-art" prowadzonych przez Katrinę :-)
Trzymając się klimatu skonstruowałam zawieszkę do prezentowej torebki.
Paczuszka powędrowała do Trzpiota, która twierdzi, że jest bardzo zadowolona, a to w tym wszystkim cieszy najbardziej.
Brak czasu na przyjazd do domu choć na chwilkę był jak najbardziej uzasadniony, bowiem Pani Matka także postanowiła sprawić sobie samej prezent - prezent jak najbardziej trafiony: uczestnictwo w trzech warsztatach. Nie było zatem mowy o jakimkolwiek wracaniu do domu.
a potem psikanie, smarowanie, psikanie, ciapanie, jeszcze więcej psikania i biegiem na następne warsztaty do Katriny na świąteczny altered-art :-)
Przemienianie byle jakich słoików w niecodzienne świeczniki pomieszało się z chichotami i choć świeczniki nie zostały dokończone (farba schła), to zabawa była przednia.
Potem przerwa, której tylko część Pani Matka zmarnowała na konsumpcję makaronu po chińsku, zaś podczas pozostałej części poznała tajniki składania timholtzowej książeczki i pora na ostatnie warsztaty u Kasi Izydorczyk - świąteczna bombka w technice decoupage. Niecałe dwie godzinki wycinania i ciapania klejem zakończonego suszeniem
i już wiadomo, jakimi prezentami Pan Matka w tym roku będzie obdarowywać :-)
Dobrych emocji nigdy za wiele, zatem Pani Matka postanowiła aktywnie uczestniczyć w jeszcze jednej atrakcji związanej z warsztatami, skutkiem czego w udziale przypadł jej podarunek od Krulika ze wspaniałymi zdjęciami-pocztówkami - ani chybi trzeba zabrać się za scrapbooking bardziej serio :-)
To tylko skrócona relacja z Jesiennych Warsztatów Craftowych - więcej szczegółów znajdziecie na blogu Kwiatu Dolnośląskiego. Wniosek po owych warsztatach może być tylko jeden - jeszcze nie raz Pani Matka urwie się z domu ;-)
przysłowiowym rzutem na taśmę zrobiłam opakowania do scrapuszek dla pań z przedszkola.
Powstały trzy pudełka w podobnej konwencji różniące się jedynie detalami.
Odkładam teraz papierki na bok i zabieram się za haft do październikowej kartki.
Posty
